Рөстәм Нәбиев: “Кызыл таң” – халыкның “аяк”лары да, “күз”ләре дә!”

Билгеле булуынча, “Кызыл таң”ның Инстаграм сәхифәсендә күренекле кешеләр белән очрашулар оештыра башладык. Максатыбыз, укучылар белән элемтәнең тагын бер заманча алымын кулланып, аларны бөтен дөнья буйлап барлап, гәзит тирәсендә туплау.

Баксаң, мондый алым кызыклы да, үтемле дә икән. Беренче көннәрдән үк безнең әңгәмәгә меңнәрчә кеше кушылды. Алар Төркиядән, Италиядән, Әрмәнстаннан, Үзбәкстаннан, Русиянең күп кенә төбәкләреннән язды. Кайберләре гәзит турында бик аз белә, кайберләре кайчандыр укыган да, хәзер оныткан, ә күпләре әти-әниләренең “Кызыл таң”ны әле дә алдырып укуы, алар янында булганда гәзитне игътибарсыз калдырмаулары турында әйтә. Әлбәттә, гәзитне көнаралаш алдырып, рәхәтләнеп укучылар – безнең иң якын дусларыбыз булып кала.

Омск фаҗигасендә ике аяксыз калган, “үлеп терелгән” батыр якташыбыз, Чакмагыш егете Рөстәм Нәбиев та шундыйлар исәбеннән.
– Көн дә гәзит укып утырам дип мактана алмыйм, аның Интернет версиясенә күбрәк мәрәҗәгать итәм, – ди ул. – Әмма әтиләр янына кайткач, аның кәгазьдәгесен уку бәхете дә тия. Миңа беренче биттәге хезмәт алдынгылары фотолары кызыклы. Хәзер аларга шундый хөрмәтле урынны бирүче гәзитләр сирәк бит инде. Ә “Кызыл таң” бабай 102 яшемә җиттем, дип, юл йөрүдән туктамый. Гәзит халыкның аяклары да, күзләре дә, димәк!
Пандемия бәласе күпләрнең тормышына тискәре йогынты ясый, күңел төшенкелегенә бирелүчеләр арта, тормыш авырлыклары алдында югалып калучылар бар. Ә Рөстәм өстенә тонналаган авырлыктагы плитәләр ишелеп төшкән...

– Плитә астында калгач, шок булды, – дип сөйләде ул. – Мин клаустрофобия белән җәфаланучы кеше буларак, башта паника кичердем. Яшермим, еладым. Миннән ерак түгел шул ук хәлдә калган иптәшләремнең: “Әни! Коткар мине!” – дип кычкыруларын, елый-елый ярдәмгә чакыруларын ишетеп тордым. Алар арасында үзебезнең Чакмагыш егете дә бар иде. Кызганычка каршы, ул исән калалмады.

Бераздан үз-үземне ничек тә кулга алырга кирәклеген төшендем. Һава җитми иде, сак кына сулыш алырга тырыштым. Бераздан хәл бетә башлады. “Үлемем шул икән”, – дидем. Бу вакытта язмышка үпкәм зур иде. Нигә мин шулай яшь килеш үләргә тиеш?! Индирам минсез нишләр? Барлык якыннарым белән хушлаша башладым, кемнәндер гафу үтендем. Аңымны югалта башлаган идем инде, коткаручылар тавышы ишетелде. Каян кинәт көч килгәндер, аңламыйм, әмма ул ташкын кебек зур иде! Мин тавыш бирдем, бераздан тартып та чыгардылар. Башта иркенләп сулыш алдым. Иң татлы һава иде ул. Аякларым нык җәрәхәтләнгән иде. Дәваханәдә мине махсус кома хәленә керттеләр. Җиде көннән Мәскәү госпиталендә уяндым. Минем янда әткәй, абый һәм Индирам басып тора иде. Елмаялар! Мин дә шат аларны күрүемә. Әмма сөйләшеп булмый – бугазда трубка. Шулай күзләр белән генә 15 минутлап сөйләшкәнбездер. Нигәдер аска карадым, ә анда аякларым юк иде... Менә шунда яшен сукты! Ничек? Кая минем аяклар?! Күзләрем белән сорыйм, елыйм, тик минем яндагылар берни аңламый, һаман мине юатуларында...
Сөйләшә ала башлагач та, Индирага мине калдырып китә алуы, мин аны аңлаячагымны әйттем. Әмма ул минем белән калачагын әйтте. Мин аның шундый көчкә ия булуын күз алдыма да китерми идем, дөресен әйткәндә. Хатыным мин көткәннән дә яхшырак булып чыкты. Әйе, сүзгә килешеп алган чаклар да була, әмма без үпкәләшеп йөрмибез, утырып сөйләшәбез дә, татулашабыз.

Хатын-кызга карата даими игътибар күрсәтү –мөнәсәбәтләрнең нигезен тәшкил итә. Бу ике яклы процесс, әмма аны ир-ат башларга тиеш. Нидер алу өчен, башта бирергә кирәк. Еш кына ир-атлар хатын-кызларның асылына сукыр була. Алар матурлыкны, ымсындыргыч булуны күрә, әлбәттә, ә бит төпкәрәк баксалар, анда кечкенә кыз бала күренер иде. Еллар узу белән аларның эчке халәте үзгәрми. Гомер дәвамында бераз катгыйлана ул, әмма болар барысы да үз-үзен яклау өчен генә. Аны бала кебек якларга кирәк. Сер гади. Хәерле иртә теләргә, ашаганмы, җылы киенгәме – шундый беренче карашка вак-төяктән олы бер ышаныч туа. Хатын-кызның сиңа таянасы, кирәк булса, синең артыңа яшеренәсе килә. Хатын-кызлар моны һәрвакыт югары бәяли. Менә сезгә булган бөтен сер, күрүегезчә, ул бик гади.

Рөстәм белән бер сөйләшү дә әллә нигә тора – бишмәттән ыгы-зыгылы тормыш тузаннары коела, күңелгә утырган юшкыннар эреп юкка чыга. Ул булдыра! Димәк, бу һәркемнең кулыннан килә. Кайбер сыйфатларыңны тартып чыгарып, барысыннан да алда куярга гына кирәк!

Резида ВӘЛИТОВА.