Яраткан эш кенә күңелгә ята

Мәсәлән, Шаран районы­ның Зәет авылында яшәүче Ләйлә һәм Фирдәвис Әхмәтов­ларны күпләргә үрнәк итеп куярлык. Савучы булып эшләү­че Ләйлә, тракторчы һөнәрен үз иткән Фирдәвис колхоз таралгач югалып калмаганнар. Кайберәүләр эш юклыкка зарланып ятканда алар... пима басарга керешкән. Хәер, “ке­реш­кән” дию бик дөрес булмас, керешкәнче озак кына өйрә­нер­гә туры килгән әле.

— Шаранда элек пима баса торган цех бар иде. Ирем иртән “попутка” белән китә дә көн буе шунда эшкә өйрәнә иде, — дип сөйли Ләйлә ханым.

— Башта начаррак пималар чыкты инде, — ди Фирдә­вис. — Бер-ике ел ныклап өй­рән­гәч, эшләр көйләнеп китте. Әле һаман өйрәнәм, остара барам. Җиңел хезмәт түгел.

— Ничек уйлыйсыз, теләгән һәркем бу һөнәрне үзләштерә аламы?

— Юктыр. Зур түземлек та­ләп итә бу шөгыль. Көнендә үк акчасын түләп, эшләшергә кешеләр чакырып карадым, барысы да азрак булашып карый да китә...

Шулай итеп, барлык эшне Фирдәвис үзе башкара. Иң якын ярдәмчесе — хатыны Ләйлә.

Пима басу серләренә кил­гән­дә, аңа көзге йон гына ярый икән. Аны халыктан җыялар, буяуны Кукмарадан алып кайталар. Башта йонны чистарталар, Ярмәкәйгә тетәргә алып баралар, аннан соң түшиләр, шуннан итек формасына кертә­ләр... Бер пима эшләү өчен якынча дүрт сәгать кирәк.

Фирдәвис илле яшен бил­ге­ләгән, Ләйлә әлегә “алтын”га җитмәгән. Шуңа карамастан, аларның инде алты оныгы бар. Уллары, килене һәм аларның дүрт баласы белән бергә яши­ләр. Бу өйдә эшсез утырырга беркемнең дә вакыты юк. Күп эшне бер-берсенә ярдәмлә­шеп, күмәкләшеп башкаралар. Ләйлә ханым килене белән матур-матур чәчәкләр дә бәйләп саталар.

— Пима басу ошыймы соң? — дип сорыйм Фирдәвис Әх­мәтовтан. — Күренүенчә, җиңел эш түгел...

— Яратмаган эшне күңел биреп башкарып булмый, — дип җаваплый ул. — Бу шө­гыльне үзләштерүемә сөенәм. Аллаһка шөкер, сатып алучыларыбыз бар, кереме дә дөнья­га җитә.

Хезмәт сөючән кеше, телә­сә һәм тырышса, авыр булса да, күңеленә якын эш таба ала шул.