Авылларда гөрли каз өмәсе

Уңган ир белән хатын оеш­тырган өмәдә без дә булып кайттык. Хуҗабикә эшкә тотыныр алдыннан ярдәм­челәрен тәмләп чәй эчерде, коймак белән сыйлады.

— Ярдәмчеләремнең өлкән яшьтә булуына гаҗәпләнмәгез. Мин социаль хезмәткәр булып эшлим. Минем карамактагы кешеләрнең күбесе — ялгыз апалар, шуңа күрә бер-берсе белән сирәк күрешәләр. Без казларны үзебез дә эш итә алыр идек, бу бәйрәм — алар бергә җыелышып сөйләшсен, яшьлек елларын искә төшерсен, шатлансын дип, әбекәйләрне җыярга бер сәбәп, — ди Рәмилә.

Алар өмәгә иртән-иртүк әзерләнә башлаган: казларны суярга урын, мамыгын йолкырга, канатларын аерырга махсус савытлар әзерләгәннәр, мунча якканнар.

Ул арада өмәдә катна­шу­чылар эшкә тотынды. Ирләр казларны суйды, ә хуҗабикә ярдәмчеләре белән аларны өйгә кертә башлады. Каз йолкучы әбекәйләрнең кулларына күз иярми, шундый җитезләр.

— Бәй! Без яшьләрдән уздырабыз әле! — дип шаярта Мәдинә әби Вәлишина.

­­Менә баянчы Мәгъдән Галимуллин да килеп җитте һәм сыздырып уйнап җибәрде. Борынгы көйне ишетеп, апалар, әбекәй­ләрнең йөзләренә елмаю кунды. Авылларда ата-бабаларыбыздан килгән йолалар онытылмый икән, димәк, буыннар бәйләнеше дә өзелми!